Δυσκολεύεται να μιλήσει; Ας καταλάβουμε το παιδί με δυσκολίες ομιλίας!
Δυσκολεύομαι να μιλήσω……
Ξέρω ότι δε θα το πω σωστά….. Ας μη το πω καλύτερα….. Ας σωπάσω….
Φοβάμαι να πω αυτό που σκέφτομαι. Ξέρω ότι θα με διορθώσουν. Ας μη το πω καλύτερα…. Ας σωπάσω….
Η μαμά θα φωνάζει πάλι εάν το πω λάθος…. Δε θυμάμαι πως μου είπε να το πω την προηγούμενη φορά…. Ας μη το πω καλύτερα… Ας σωπάσω….
Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πως μπορεί να νιώθει ένα παιδί που δυσκολεύεται να μιλήσει???
Έχουμε ποτέ προσπαθήσει να μπούμε στη θέση αυτού του παιδιού?
Και όσοι από εμάς το έχουμε κάνει με επιτυχία?
Πως μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδί με δυσκολίες στην ομιλία άραγε?
Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως για να λυθεί ένα πρόβλημα πρέπει να συζητηθεί. Όχι μόνο από τον οικογενειακό περίγυρο, αλλά κι από αυτούς που εμπλέκονται άμεσα σε αυτό. Είναι πολύ σημαντική η αποδοχή του προβλήματος είτε αυτό είναι μεγάλο ,είτε αυτό είναι πολύ πολύ μικρό. Εάν δεν γίνει αυτό τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Και εντάξει στον ενήλικα. Που όμως κι εκεί δεν είμαστε σίγουροι για τον τρόπο που βιώνει ο καθένας το πρόβλημα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός… Κάθε άνθρωπος έχει την δική του οπτική γωνία και το βιώνει με διαφορετικό τρόπο το καθετί.
Ένα παιδί όμως? Πως χειριζόμαστε ένα παιδί που παρουσιάζει δυσκολίες στην ομιλία??
Λέξη-κλειδί: διάλογος. Προσπαθούμε να συζητήσουμε και να συνδιαλέξουμε με άτομα που συναναστρέφεται καθημερινά το παιδί . Το οικογενειακό περιβάλλον, φίλοι, εκπαιδευτικοί ειδικοί… Όλοι παρατηρούν… Όλοι μπορούν να καταλάβουν ότι κάτι συμβαίνει… Και μέσω αυτών των παρατηρήσεων μπορεί να βοηθηθεί ένα παιδί.
Τι πρέπει να κάνω?
Αρχικά, πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του παιδιού. Βεβαιωνόμαστε ότι το παιδί νιώθει ασφάλεια και σιγουριά μαζί μας. Δεν φοβάται. Είναι ο εαυτός του. Προσπαθώ να κερδίσω την προσοχή του με διάφορα τεχνάσματα πριν ακόμη μιλήσω μαζί του.
Ένα παιδί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να νιώσει το φόβο της ύπαρξης ενός μεγαλύτερου που θα του υποδείξει ποιο είναι το σωστό. Για το λόγο αυτό, γινόμαστε κι εμείς παιδια! Κατεβαίνουμε στο επίπεδο του παιδιού, μιλάμε αργά και καθαρά ώστε να μας δει, να μας ακούσει, να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Χρησιμοποιώ λεξιλόγιο κατάλληλο της αναπτυξιακής του ηλικίας. Μιλάω με αργό ρυθμό, καθαρά και απλά. Καθοδηγούμαι από το ίδιο το παιδί και συμπεριφέρομαι ανάλογα. Μ αυτό τον τρόπο θα καταφέρω να ακολουθήσει κι εμένα το παιδί.
Επιβραβεύω κάθε προσπάθεια του παιδιού. Είναι πολύ σημαντική η προσπάθεια καθώς είναι αυτή που μετράει κι όχι τόσο το αποτέλεσμα. Ας μην ξεχνάμε πως μέσω της προσπάθειας καταφέρνουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα!
Δεν κατακρίνουμε ποτέ τον τρόπο που λέει κάτι το παιδί. Ακούμε τι μας λέει ο μικρός συνομιλητής μας κι όχι τον τρόπο που το λέει. Δε διορθώνω κάθε λάθος του παιδιού. Θα αγχωθεί. Θα ματαιωθεί. Θα στεναχωρηθεί… Το αποτέλεσμα?
Το παιδί θα βιώσει την απόρριψη, τη σύγχυση, την αδιαφορία, την ντροπή. Παύει η θέλησή του για επικοινωνία γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως θα υπάρξει κάποιος που θα τον διορθώσει για ακόμη μία φορά. Θα είναι η μαμά? Θα είναι ο μπαμπάς? Γι αυτό ίσως είναι καλύτερα να μην πω τίποτα… Ας σωπάσω….
Για το λόγο αυτό, κάνοντας τα παραπάνω , είτε είμαστε οικογένεια, είτε φίλοι, είτε γνωστοί ,θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε σ ένα μεγάλο ποσοστό ένα παιδί που παρουσιάζει δυσκολίες στην ομιλία. Και αυτό, όχι μόνο γιατί το θέλουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά γιατί έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε. Ένα τέτοιο ιδιαίτερο παιδί, θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες με εσένα , ή με το δικό σου παιδί στο μέλλον… Γι αυτό…. δε σωπαίνω…. ΕΝΕΡΓΩ!!!!!!!
Λογοθεραπεύτρια
Μπούγα Παναγιώτα