«Διαφοροποιημένη Διδασκαλία και Αυτισμός»
Διαφοροποιημένη διδασκαλία και αυτισμός πάνε μαζί; Πολύ συχνά ακούγεται η άποψη πώς ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού δεν μπορεί να βοηθηθεί και να λειτουργήσει στα πλαίσια της διαφοροποιημένης διδασκαλίας. Τότε δημιουργούνται ερωτήματα από την πλευρά των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων σχετικά με το πώς μπορεί να οδηγηθεί ο μαθητής αυτός στην κατάκτηση της γνώσης.
Η διαταραχή του αυτιστικού φάσματος παραμένει μία αρκετά σύνθετη διαταραχή που επηρεάζει κατά το πλείστον τρεις περιοχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς: την κοινωνική συμπεριφορά, την επικοινωνία και τη φαντασία.
Λόγω της πολύπλοκης φύσης της διαταραχής αυτής, κρίνεται αναγκαία η εφαρμογή εκπαιδευτικών μεθόδων που ανταποκρίνονται στις ιδιαίτερες ανάγκες και χαρακτηριστικά των μαθητών με αυτισμό.
Τι πιο ωφέλιμο, επομένως, από την εφαρμογή της Διαφοροποιημένης διδασκαλίας. Η διαφοροποιημένη μάθηση είναι η διδασκαλία που λαμβάνει υπόψη της τις ατομικές ανάγκες του κάθε μαθητή. Τα παιδιά, λοιπόν, που βρίσκονται στα πλαίσια του φάσματος αυτού έχουν ανάγκη από:
- Οργάνωση του χώρου και του μαθησιακού περιβάλλοντος (γωνιές ηρεμίας). Είναι ανάγκη ο χώρος εργασίας τους να είναι καθαρός, χωρίς διασπαστικά στοιχεία που θα οδηγήσουν
- Παρουσίαση κανόνων συμπεριφοράς.
- Παροχή κατευθύνσεων.
- Προσαρμογή του εκπαιδευτικού υλικού στο γνωστικό επίπεδο και στα ενδιαφέροντα των μαθητών.
- Χρήση οπτικού υλικού – οδηγιών ως μέσο για την κατανόηση του γνωστικού αντικειμένου.
- Οργάνωση ακολουθίας των δραστηριοτήτων με χρήση προγραμμάτων.
- Βήματα δραστηριοτήτων.
- Σύστημα εργασίας.
- Χρήση πινάκων επιβράβευσης.
Όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι συντείνουν στην ομαλή σχολική ένταξη ενός μαθητή που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσω της διαφοροποιημένης διδασκαλίας η γνώση γίνεται πιο εύληπτη για αυτόν, καθώς μπορεί να την προσεγγίσει διαμέσου άλλων οδών, προσαρμοσμένων στις ατομικές του ανάγκες.
Βιβλιογραφία:
Παντελιάδου, Σ., κ΄ Αργυρόπουλος, Β. (2011). Ειδική Αγωγή. Από την έρευνα στη διδακτική πράξη. Αθήνα: Πεδίο.
World Health Organization (WHO) (1992). The ICD-10 Classification of mental and behavioural disorders: Clinical descriptions and diagnostic guidelines. Geneva: WHO.