Δυσλεξία στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται προσπάθεια από τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να ενημερωθούν και να επιμορφωθούν πάνω σε θέματα σχετικά με την δυσλεξία. Αυτό είναι το ευχάριστο κομμάτι της υπόθεσης.
- Τι συμβαίνει όμως όταν οι μαθητές με αυτήν την διάγνωση καταφέρνουν να επιτύχουν τους στόχους τους και να εισαχθούν σε κάποιο από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας;
Συνεχίζουν να λαμβάνουν την στήριξη πλέον των καθηγητών του Πανεπιστημίου ή πρέπει για μία ακόμη φορά να αποδείξουν πως δεν είναι »ελέφαντες»; Υπάρχουν λοιπόν κάποιες ενέργειες που πρέπει να κάνει ο ίδιος ο φοιτητής εάν επιθυμεί να τύχει ευνοικότερων προσαρμογών ειδικά σε ό,τι αφορά τις εξετάσεις του εξαμήνου. Αυτά φυσικά ισχύουν για τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, καθώς στη χώρα μας στο νομοθετικό πλαίσιο αναφέρονται ρυθμίσεις σχετικά μόνο με την πρόσβαση και όχι για τη φοίτηση στα ανώτατα ιδρύματα.
- Ας δούμε όμως τι κάνει ένας φοιτητής με διάγνωση δυσλεξίας στο εξωτερικό και ας παραδειγματιστούμε!
Αρχικά, οφείλει να βρει μόνος του, αν στο εκπαιδευτικό ίδρυμα που φοιτά υπάρχει κάποιος ιθύνων που ασχολείται με θέματα ατομικής διδασκαλίας για δυσλεξία. Στη συνέχεια, θα πρέπει να κλείσει ραντεβού, ώτσε να μπορέσει να ενημερωθεί. Μαζί του πρέπει να έχει την διάγνωση βάση της οποίας ο ειδικός θα αποφανθεί αν ισχύει ή πρέπει να προσκομίσει ο φοιτητής νέα. Και οι δυσκολίες δεν σταματάνε εδώ! Όταν έρθει λοιπόν η ώρα των εξετάσεων ο »δρόμος μετ’ εμποδίων» συνεχίζεται!
Ο φοιτητής για μία ακόμη φορά θα πρέπει να »τρέξει» να ενημερώσει τη γραμματεία του τμήματός του για τα μαθήματα που επιθυμεί να εξεταστεί έχοντας περισσότερο χρόνο, χωριστή αίθουσα εξέτασης, ηλεκτρονικό υπολογιστή, ειδικό λογισμικό, ηχογραφημένα θέματα, στενογράφο, σήμανση του γράπτου με την ένδειξη δυσλεξία . Φυσικά όχι όλα μαζί, αλλά ό,τι από αυτά θεωρήσει ο ειδικός πως είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί από τον φοιτητή. Και οπωσδήποτε να μην ξεχνάει ο φοιτητής τη διαδικασία αυτή να την κάνει κάθε εξάμηνο πριν τις εξετάσεις για όσο διαρκεί η φοίτηση! Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να συμπληρώνει αιτήσεις και να κρατάει ημερολόγιο για σημαντικές ημερομηνίες μαθημάτων, εργασιών και εξετάσεων! Φυσικά όποιος ασχολείται με αυτά τα παιδιά καταλαβαίνει πόσο δύσκολο τους είναι όλο αυτό! Για το τέλος, ας προσθέσουμε και τη διαδικασία της διδασκαλίας καθώς τους δίνεται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για το δανεισμό των βιβλίων από τη βιβλιοθήκη και η δυνατότητα να ηχογραφήσουν τη διάλεξη.
Βλέπουμε λοιπόν πως αν και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γυμνασίου-λυκείου της χώρας μας έχουν μπει σιγά σιγά στη διαδικασία να στηρίξουν όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούν τους μαθητές τους με αυτή τη διάγνωση, η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της να διανύσει. Αυτό προϋποθέτει πως και το ίδιο το Κράτος οφείλει να αναγνωρίσει πως η δυσλεξία είναι δια βίου και να προχωρήσει στις κατάλληλες προσαρμογές του νομοθετικού πλαισίου. Οι μαθητές με δυσλεξία γίνονται φοιτητές με δυσλεξία και στη συνέχεια άτομα με δυσλεξία στο εργασιακό περιβάλλον. Είναι λυπηρό να αγωνίζονται τα παιδιά αυτά με τις οικογένειες τους σχεδόν 12 χρόνια για να μπορέσουν να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο και όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα να αντικρίζουν για μία ακόμη φορά το χάος!
Βιβλιογραφία:
Jamienson C.- Morgan E. (2011). Η Αντιμετώπιση της Δυσλεξίας από τη δευτεροβάθμια στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ταξιδευτής, Αθήνα
Τατσώνα Βικτωρία
Φιλόλογος ΕΑΕ